‘Gerçekliğin Kendiliği: Karahantepe ve Diğerleri’ sergisi açılıyor
Fotoğrafçı Yusuf Aslan’ın ”Gerçekliğin Kendiliği: Karahantepe ve Diğerleri’ standı, yarın Şanlıurfa Arkeoloji Müzesi’nde ziyaretçilerle buluşacak. Stant, 2023 ve 2024 yıllarında Karahantepe kazılarında çekilen fotoğraflardan oluşuyor.
Fotoğraf: Yusuf Aslan ‘Gerçekliğin Kendiliği: Karahantepe ve Diğerleri’ standı, 31 Aralık 2024’e kadar görülebilir.
Serginin açıklama metninde yer alan tabirler şöyle:
“Doğanın tam karşısında olduğum vakte kadar, iç dünyamın karmaşası onun tertibinde bir karşılık aramaya devam edebilir.
Bilinmeyenden korkmak, bu duyguyu aşmaya çalışmak ve karşısında durmak… Tüm bunlar, onunla kurduğum bağın içinde mi? Bu soruyu düşünerek yola çıkabilirim. Seyahatin birinci evresinde, ‘Karahantepe özne olarak imlenmeli’ diyerek tabiatla olan aralığımı azaltıyor; sezgi ve bilgi eşliğinde devam ediyorum.
Durduğum yerden Karahantepe: Dünüyle kendiliğini oluşturanlar, bugünüyle ise toparlayanlar ortasında irtibat kurma isteğinin bir öyküsü.
İletişim kurma isteği öylesine yapan, öylesine kuvvetli ki öykü, kendi içerisinden özneleri döngüsel formda yaratıyor. Stant içinde, öznelerin beşere içkin sıfatları, Neolitik periyot öznelerine ilişkin göstergeler ve bu özne kümesinin güçlü birlikteliği iki boyutlu düzlemde buluşuyor. Yaratılan öznelerin bir tarafı, interdisipliner yol, günümüze mahsus teknoloji ve kol gücüyle öyküye dahil oluyor; 12 bin yıl evvel yaşamış özneden kalanlarla buluşuyor. Anlamanın, sorgulamanın ana konusu olan bu Neolitik özneye ilişkin kalıntılar, bir kapalılığın içinde tekrar kurulmayı bekliyor.
Tüm bu öznelik durumuna sahip olanların, etkileşimi ve gerçekliğin kendiliğiyle olan alakası tekrar tekrar sorgulanabilir. Vakit içinde kapanarak fonksiyonsuz hale gelen bu yapılanma, yeni öznelerle tekrar canlılık kazanıyor. Yaşama paralel olan bu hareket, dağıtma ve kurma aksiyonlarıyla döngüsel bir hal alıyor.
Hikayenin anlatımı ise; İklimsel şartların şekillenmesi, buna bağlı hareket, sürece mahsus antropolojik durum, özne olmanın getirdiği sıfatlar, makro – mikro münasebetler ve öteki nedenlerle aktarılabilir.
Gördüğüm taş, toprak ve çölü andıran doku, mana dünyamda bulanık olmayan bir biçimde karşılık buluyor. Onları aktarma isteği, vakte ve bana nazaran oluşmuş tarifleri ortaya çıkarıyor. Böylece; Taş, toprak, çöl dokusu üzere ögeleri dönüşüm, kabuk, tabiat, endişe ve sonsuzluk üzere sözlerle tanımlayabilirim. Tanımlar kadar, fotoğrafların figürü olan öznelerin düne ilişkin art plan arama uğraşları ve bilmeye olan istek izleme pratiğime katkı sağlıyor. İki boyutlu düzleme aktardığım müşahedem, vakitle belli şartlarla dağılmış, kapanmış olan alan; dikilitaşlar, komplekse has modüller ve öteki ögeler bu özneleri subjektif bir manaya yöneltebilir.
Neolitik özne için, canlılık prensibine dayalı müşahedenin ardında, bir şeyin bilinmediği o dünyada zirveler, ağaçlar, tabiat olayları ve hayvanların manalandırılması sembolik bir katman oluşturabilir. Birebir katman, tabiatın karşısında çıplak, onunla bir olmayı deneyimleyen beşere has diyebilirim. Bir yerde olmayı deneyimleyen bu özne, kendi varlığına içkin sorulara yönelmiş olabilir.
Bugünden, bu kıssanın anlatılmak istenmesi irtibat kurma isteğiyle paralel düşünülebilir. Tabiatın faal bir partneri olan bu beşerler için duyuların yanıltıcılığı, ondan gelen duyumlara nasıl reaksiyon verdikleri ve güvenip güvenmedikleri, öyküde bir soru olarak yer alıyor.
Başlangıçta kelamın olabileceği Karahantepe kalanlar ve olanları birleştirirken, ‘neden, nasıl’ soruları için anlık yanıt sunmasa da, pek çok şahidi dahil eden güçlü görselleştirmeyi sağlıyor.
Anlatmak istediğim öyküde, özne hangi periyottan olursa olsun, rota sonunda bir transfer isteğiyle karşılaşıyorum. Mana dünyamda tabiat, canlı-cansız, özne-insan, ben-öteki, toplum, irtibat, ruh, tin ve öteki anahtar sözler, tarifleri olmadığı anlarda dahi beşerle örtüşüyor.
Zaman içerisinde bir formda dağıtılmış ve katmanlara ayrılmış bölgede varlık gösteren öykünün özneleri, bugünün öznesi tarafından Karahantepe’de imleniyor. Görmek, bulmak, göstermek ve aktarmak isteği, bu döngüyü kuranların kesişme noktasında yer alıyor.”
Fotoğraf: Yusuf Aslan (BÜLTEN)